All Rights Reserved to the rightful owners. Something Useful Press Still. World Cinema Amsterdam festival 2018.
Beoordeling: ⭐⭐⭐ – 3/5.
Auteur: Feargal Agard | Speeltijd: 104 min. | Regisseur: Pelin Esmer | Jaar: 2017.
Volg HoFA op Facebook | Twitter | Instagram | Tumblr | De Filmkrant | PayPal
Een ontroerende film met een poëtisch en filosofisch gevoel! Something Useful | Ise yarar bir sey (2017) gaat over de lyrische openbaring van de motieven van mensen, maar ook over toeval. Waarom doen mensen bepaalde dingen wanneer ze dat normaal niet zouden willen doen? Of liever zelfs iets anders zouden willen doen.
Something Useful volgt Leyla’s (Basak Köklükaya) reis met de trein van Ankara, Turkije naar Izmir voor het 25e middelbare schoolreünie-diner, terwijl ze nog nooit eerder was geweest. Ze is begin veertig en is advocaat. Voordat ze op de trein stapt, ontmoet ze Canan (Öykü Karayel) een jonge vrouw en een verpleegster van begin twintig die beweert te reizen voor een sollicitatiegesprek. Maar Leyla merkt snel dat er iets niet klopt met Canan, omdat ze erg ongerust lijkt. Ze leren elkaar langzaam kennen tijdens een diner in de trein en praten ook met andere passagiers. Later stelt Canan zich meer een beetje open en vertelt ze aan Leyla dat een kennis van haar werd gevraagd om zijn verlamde vriend, Yavuz (Yiğit Özşener), te helpen zijn leven te beëindigen. Het enige ding is dat hij het niet kon doen. Leyla, die behoorlijk observerend is, dacht dat Canan na het vertellen van dit meer opgelucht zou zijn, maar desalniettemin was Canan nog steeds ongerust. Het wordt duidelijk dat Canan wordt gestuurd om Yavuz’s leven te beëindigen in plaats van haar kennis, maar Canan ontdekt dat Leyla een aantal geheimen heeft in haar eigen leven en motieven om eindelijk naar één van de reünies op haar oude middelbare school te gaan. Zullen ze uiteindelijk helemaal niet gaan? Of zullen ze doen wat ze van plan waren?
Something Useful is geregisseerd door Pelin Esmer en geproduceerd door haarzelf en Marsel Kalvo en werd mede-geschreven met Barış Bıçakçı. De film is vertoond op het World Cinema Amsterdam Festival 2018. De film komt niet over zoals het soort filmverhaal dat men gewend is. Het creëert een zeer poëtisch en filosofisch gevoel waarin de personages het leven en de dood soms op een existentiële manier bespreken. Maar ook hun angsten en ongemak met bepaalde en specifieke situaties. Dat is heel begrijpelijk in het geval van Canan die gestuurd is om het leven van iemand anders met een euthanasie-injectie te beëindigen. Denk er eens over na, wie is ooit gestuurd om zoiets te doen op de leeftijd van 21? In de film verschijnen ook de volgende acteurs Aysenil Samlioglu, Berfu Öngören, Melih Duzenli, Sedat Kalkavan, Fatih Sevdi, Ibrahim Selim, Süleyman Karaahmet, Aydan Kalinaga, Neslihan Öztürk, Aslihan Kandemir, Ozanay Alpkan en Ersin Duymazlar.
Het narratief van het verhaal is zeer gedreven door dialoog en voice-overs. Het zou kunnen voelen alsof je alles wat gezegd wordt moet ontcijferen om erachter te komen wat ze eigenlijk bedoelen en er gehint wordt omdat het eerder op een poëtische manier wordt gezegd. De poëtische delen maken het heel mooi, maar het is ook goed samengesteld, wat ook ironisch is, maar het is natuurlijk met opzet gedaan omdat één van de personages een verleden heeft als poët. De voice-overs kunnen vaak overkomen alsof het wordt gezegd door een dichter die één van zijn of haar poëziestukken voorleest. De onderdelen die de acteurs uitvoeren, worden op een oprechte en ontroerende manier gespeelt. De band die Leyla en Canan creëren lijkt bijna op die van een moeder en dochter, ook al zijn ze dat niet. Maar het is prachtig om te zien hoe ze elkaar kunnen helpen. Het lijkt soms alsof ze erg op elkaar lijken. Ze zijn beiden op een kruispunt van hun leven en proberen te achterhalen wat ze in hun leven moeten doen. Maar tegelijkertijd lijkt het ook alsof ze niks met elkaar gemeen hebben. Het is een contrast en gelijkenis die prachtig uitkomt.
De cinematografie en het gevoel van de film zijn zeer origineel. Meer in de zin dat er verschillende geweldige shots aanwezig zijn die je normaal niet zo vaak ziet in films. Close-up shots die een personage passeren en als een dolly-shot verder weg eindigd bij het raam van niet alleen één maar twee personages die op verschillende verdiepingen staan. Shots die meerdere keren overgaan van reflectie naar echte personen en langdurende dinertafelgesprekken die continu van groep naar groep gaan, wat een lange opname is en voelt als een filmstrip. Dit zijn shots die je moet zien om volledig te begrijpen wat hier wordt bedoeld, maar het is een feit dat deze film cinematisch echt een stuk is dat verrassend is voor het oog met meeslepende beelden en unieke benaderingen.
Something Useful is zeker een sterrenbeoordeling waard van: ⭐⭐⭐ – 3/5, omdat het zo’n ontroerend verhaal is dat letterlijk en figuurlijk op een poëtische wijze is verfilmd. De voice-overs en de aanzienlijke aanwezigheid van dialoog kan een gevoel van lange duur creëren, maar als een artistieke en poëtische ervaring is het geheel waard. Daarnaast werpt het zoveel licht, voorafschaduwing en een achtergrondverhaal af op wat er eigenlijk met deze personages aan de hand is. Ik zou deze film aanbevelen aan iedereen die deze unieke lyrische benadering zou willen ontdekken, omdat er niet veel films zijn die het pad proberen te volgen dat deze film heeft afgelegd. Nog belangrijker is dat niet veel films die dit pad hebben gevolgd erin geslaagd zijn een geweldig resultaat te behalen.
Uitgebracht vanaf 27ste van oktober 2017.
Genre: Drama | Talen: Turks | Distributeur: none yet. Seen at World Cinema Amsterdam festival 2018.
In regard to all pictures and trailer footage. All Rights Reserved to the rightful owners. Something Useful Press Still. World Cinema Amsterdam festival 2018.
Don’t forget to follow Humans of Film Amsterdam on social media: Facebook | Twitter | Instagram | Tumblr | Google+ | Linkedin | De Filmkrant | PayPal
