Beoordeling: ⭐⭐⭐ – 3/5.
Auteur: Feargal Agard | Speelduur: 110 min. | Regisseur: Amanda Kernell | Jaar: 2016.
Sami Blood is zo’n zeer interessante en relevante thematische film. Ik had geen verwachtingen, omdat ik niet bekend was met deze rendierfokkende-sami stam, maar het thema van deze film is van toepassing tijdens alle eeuwen. Vele minderheidsculturen hebben onderdrukking van meerderheidsculturen ondervonden en vele individuen hebben gedroomd van een ander leven. Ze willen allemaal als normaal beschouwd worden en door de meerderheid worden aanvaard. Maar wat de meerderheid denkt is niet altijd zo belangrijk.
Sami Blood vertelt het verhaal van Elle-Marja (Lene Cecilia Sparrok), die lid is van een rendierenstam die in tenten in de noordelijke delen van Zweden woont. We zien haar op een latere leeftijd (78 jaar) als ze een van haar familieleden moet begraven. Ze wil niets met haar mensen doen bij de begrafenis. Terwijl ze probeert te ontsnappen, krijgen we belangrijke levensgebeurtenissen te zien die zich voordoen toen ze in de jaren dertig een jong kind was die naar een kostschool moest dat voor haar volk werd georganiseerd. Het wordt duidelijk dat de Zweedse ‘mainstream’ cultuur haar mensen als minderwaardige, onintelligente, onderontwikkelde wezens zien, doordat ze blootgesteld worden aan discriminatie en ze worden zelfs bestudeerd door ras-biologen die hun schedels en lichamen opmeten om hun ras en stadium van evolutie te classificeren. Deze zeer vernederende gebeurtenissen laten haar wensen om deel te worden van de algemene Zweedse cultuur. Om dit te bereiken besluit ze om iemand anders te worden en probeert ze zelfs de banden met haar familie en cultuur te breken, maar het blijkt niet makkelijk.
Sami Blood werd geregisseerd en geschreven door Amanda Kernell en dit is haar debuut speelfilm. Het is opmerkelijk om te weten dat deze film gebaseerd is op Kernell’s korte film Stoerre Vaerie (2015). Ongeveer 10 plus minuten van de originele korte film wordt getoond in de lange speelfilm. De film is erg duidelijk in de zin dat het duidelijk is waar het verhaal over gaat. De enige vraag die nog overblijft is zal de oudere versie van Elle-Marja ooit haar keuzes betreuren en vrede zoeken of zal ze voor altijd blij zijn met haar keuze. Het wordt wel een volwassenwordings-film genoemd, maar naar mijn mening niet zoveel per se. Het behandelt wel die thematische structuur, maar het gaat grotendeels over zelfacceptatie. Je kunt de pijn in het verhaal voelen. Niet willen worden gezien als minderwaardig en anders, maar de noodzaak om deel van de rest te zijn. Normaal gesproken zou je denken dat gelijkheid het doel zou zijn om te bereiken, maar ze nam het zelfs verder omdat ze als superieure gezien wilde worden, net als de ‘mainstream’ Zweden. Elle-Marja werd geïndoctrineerd tot het punt dat ze op haar eigen mensen neer begon te kijken. Het is echt verdrietig. Ik geloof dat verhalen zoals deze belangrijk zijn om te vertellen omdat ze belangrijke levenslessen voor de mens bevatten. We moeten begrijpen wat de situaties van onderdrukte minderheden en individuen zijn, ongeacht of zij westerlijk of niet-westerlijk zijn. Omdat er zoveel pijn is dat kan worden veroorzaakt, dat eigenlijk vermeden zou kunnen worden als we van deze verhalen leren. De filmsterren zijn Lene Cecilia Sparrok, Mia Erika Sparrok, Maj-Doris Rimpi en Julius Fleischanderl.
Lene Cecilia Sparrok’s acteerwerk was zeer effectief. Ze verbond mij met haar omstandigheden, maar ze slaagde er ook in om mij wat van haar pijn te laten voelen. Er waren vele momenten waar ik kon aanvoelen hoe lastig bepaalde situaties moeten zijn geweest als ik in haar positie stond. Er waren ongemakkelijke situaties, vertoningen van brute onderdrukking en discriminatie en pijnlijke momenten van verraad. Je kunt de strijd in haar duidelijk opmerken. Hoewel je het misschien niet eens bent met haar keuzes, kunnen ze herkenbaar zijn en leef je nog steeds met haar mee.
Het camerawerk is erg tonaal omdat het de stemming van de film en het land waarin ze leven, serieus tracht over te dragen; Prachtige groene en bloemkleurige aspecten, maar ook een donkere toon die overeenkomt met de stemming van het hoofdpersoon en de discriminatie die de ‘mainstream’ Zweden op haar en haar volk beoefenen. Daarnaast vindt het plaats in het verre noorden van Zweden, waar het weer ook een donkerdere toon heeft. Een ander ding dat ik opmerkte is dat de regisseur tijdens het castingproces met opzet naar hun lengtes heeft gekozen. De ‘mainstream’ Zweedse personen zijn langer en veel blonder dan de mensen van de rendierenstam, terwijl de stamleden, waaronder de hoofdactrice, korter zijn, andere kleding dragen en vaak donker haar hebben. Het creëert een gevoel van verschil die de Zweden opmerken als ze de stamleden als ‘anderen’ classificeren. De hoogte heeft echt geholpen om het perspectief over te brengen van de Zweden die zij hebben over de stamleden. De camera kijkt vaak naar beneden op de hoofdactrice en naar boven naar de Zweden. Ze moet vaak naar ze opkijken, omdat ze korter dan ze is, wat precies laat zien wat ze mentaal denkt. Zij beschouwt de ‘mainstream’ Zweden als beter dan haar en daarom wilt zij deel uitmaken van wat ze als ‘beter’ beschouwt.
Sami Blood is absoluut een interessant film om te zien. Het verhaal is tegelijkertijd aandoenlijk en ook confronterend. Ik zou deze film aanraden aan iedereen die het onderwerp van zelfacceptatie, volwassenwording, discriminatie en racisme interessant vindt. Daarnaast laat de film jouw de situaties ervaren waar de hoofdpersonage doorheen gaat. Je zal het verschrikkelijk vinden dat ze gediscrimineerd worden en onderzocht worden alsof ze vee zijn, maar je zal ook wensen dat ze goede keuzes maken en de ongemakkelijke situaties ontsnappen.
Vanaf 11 mei 2017 in de Nederlandse bioscopen.
Genre: Drama | Taal: Zweeds | Nederlandse Distributeur: Cinemien Nederland BV.
All rights of this film and the pictures displayed are owned and reserved to the righful owners.
Don’t forget to stay up to date through social media.
