Beoordeling: ⭐⭐⭐⭐ – 4/5.
Auteur: Feargal Agard | Speeltijd: 112 min. | Regie: Julie Dash | Jaar: 1991.
Dit is zo’n mooie en unieke film. Ik wou dat we meer van dit hadden. Ik zag eerst deze film in een van mijn lessen vanaf toen ik in New York studeerde. Toen ik hoorde dat ze de film hadden hersteld, moest ik het opnieuw zien. Ik hou van hoe dromerig deze film is en hoe mooi de wereld van deze karakters is gebouwd, zo echt toch zo onwerkelijk. Ik was verbaasd om het weer te zien.
Daughters of the Dust vertelt het verhaal van de Peazant familie in 1902. Zij zijn Gullah-eilandbewoners en zij wonen bij Ibo Landing op St. Simons Island, dat ergens aan de kust van South Carolina-Georgia ligt. Het is niet lang geleden dat hun oudsten vrijverklaard waren van slavernij en hun kinderen zijn een van de eerste vrijgeborenen. Ze spreken een verscheidenheid aan West-Afrikaanse talen. Al deze talen beïnvloeden de Gullah Creole, die het dialoog in de film vormt. Het verhaal wordt verteld door de stem van een ongeboren kind. Dit is de toekomstige dochter van Eli en Eula. Hoewel de Peazants in relatieve vrede hebben geleefd en zij hun eigen cultuur hebben ontwikkeld, is twee derde van de familie van plan om naar het noorden te verhuizen om een nieuw leven te starten. De ouderen willen niet dat ze gaan. De film gaat dus over de voorbereiding en discussie omtrent oud en nieuw en vertrekken of blijven. Er zijn veel verhaallijnen tussen de Peazant familieleden. Er is Viola, een toegewijde christen, meneer Snead, een vasteland fotograaf die hun levens wilt documenteren. Yellow Mary, een vrijgezinde dame die haar geliefde Trula met haar naar het eiland heeft gebracht. Haagar, een nicht die de oude spirituele overtuigingen veracht en het eilandleven als achteruitgang beschouwt. Ze heeft een dochter Iona, die een geheime minnaar heeft, St. Julien Lastchild, een inheemse Amerikaan. Bilal Muhammad die de enige moslim in hun gemeenschap is. En tenslotte hebben we matriarch Nana Peazant die over haar familie waakt en die iedereen erop aandringt om dichtbij haar te blijven.
Daughters of the Dust is geschreven, geregisseerd en geproduceerd door Julie Dash. Deze film draagt veel mysterie met zich mee, omdat het een uitgebreide achtergrond heeft. Eén die betrekking heeft op de geschiedenis van slavernij, een verscheidenheid aan Afrikaanse culturen, Afrikaanse overtuigingen en zelfs godheden. Er wordt gezegd dat de personages allemaal een Yoruba-godheid vertegenwoordigen als het gaat om hun verhaallijnen en karaktereigenschappen. Zelfs de manier waarop het door een ongeboren kind wordt verteld heeft een verband met de manier waarop droomachtige verhalen in bepaalde Afrikaanse culturen aan elkaar werden doorgegeven. Wat ik het meest waardeer, is hoe zij erin slaagde om hun eigen gemeenschap te creëren en hoe divers alle personages kunnen zijn. Ze zijn zulke unieke individuen, elk met hun eigen verhaal, wensen en behoeften. Het is een goede weergave van hoe mensen zijn. We zijn allemaal zo anders en we moeten allemaal met elkaar leven en elkaar respecteren. Thematisch behandelt het veel verschillende onderwerpen; oud en nieuw, het verleden, het heden en de toekomst, familieproblematiek, verkrachting, seksualiteit, religie en spiritualiteit, vertrekken en achterblijven, identiteit en cultuur, enzovoort. Ze komen voort uit mensen die onder dwang uit Afrika meegenomen als slaaf en moesten een nieuwe manier van leven in de Verenigde Staten creëren, maar nu kiezen de jongeren ervoor om weg te gaan en dit betekent dat er nog een verschuiving in hun levenswijze en hun cultuur plaatsvindt. De angst om hun identiteit te verliezen is het allesomvattende thema, want ongeacht wat elk individu en zij als collectief mee te maken hebben, worstelen zij met hun wensen om hun eigen identiteit te behouden. De film is onlangs gerestaureerd in verband met zijn 25 jarig bestaan en het werd vertoont op het Toronto Filmfestival van 2016. De filmsterren zijn Cora Lee Day, Barbara O, Alva Rogers, Trula Hoosier, Umar Abdurrahamn, Adisa Anderson en Kaycee Moore.
Het acteerwerk kan gezien worden als stilistisch en theatraal. Het is hoogst waarschijnlijk de bedoeling geweest om het zo te laten overkomen, omdat het een drama is in een diverse gemeenschap met personages die de belichaming van de Afrikaanse godheden uitbeelden. Ik weet ook dat Afrikaanse culturen een bijzondere expositie tonen in hun theatrale prestaties. Het is moeilijk om het te bepalen en het tot één woord vast te verbinden, maar het is niet per se het soort toneelstuk dat past in een hedendaagse moderne verhaal. Het acteerwerk is geweldig en krachtig en het is bedoeld om op deze stilistische manier te worden overgebracht. Het is erg historisch op een manier en doet denken aan spirituele vorm van verhalen vertellen. Bijna alsof je rond een kampvuur zit en luistert naar de grote verhalen die al eeuwen lang op deze manier worden doorgegeven. Ik moet zeggen dat er op zich geen hoofdpersonage is, maar je zou bijna kunnen zeggen dat het ongeboren kind, waarvan je de voice-over het verhaal hoort vertellen, de hoofdpersoon kon zijn. Behalve dat we haar nooit zien.
De cinematografie kan herkend worden als een stijl die in de vroege jaren negentig voornamelijk door independent filmmakers werd gebruikt. Duidelijke maar zachte beelden (gefilmd op echte fotografische filmrollen), film shots in volledige focus, soms in ondiepe focus (soms een beetje uit focus), en shots die een flair van improvisatie met zich meedragen. Daarnaast heeft de film een stilistisch gevoel dat bij het Afrikaanse thema past. Een hedendaagse mainstream filmconsument zal dat misschien niet waarderen, maar er is zo’n prachtige speelsheid bij independent films met hier en daar enkele kleine gebreken, tenminste in vergelijking met de standaard die men verwacht van grote Hollywood-producties. Deze kleine foutjes geven het zo een echtheid en bovendien het zien van de korrelige beelden dat een filmrol in die tijd creëerde, brengt de echte film-look op. De film krijgt nooit echt een donkere toon, maar het voelt alsof ze in zo’n droomachtige wereld leven. Ik bleef mezelf afvragen, “waarom willen ze weggaan?” Ze zouden daar kunnen blijven en hun eigen gemeenschap nog beter kunnen maken.
Voor mij is Daughters of the Dust een van de mooiste films die ik heb gezien. Het heeft een bijzondere stijl die heel uniek is en heel erg in contact staat met de geschiedenis van zwarte mensen. Deze film wordt beschouwd als een juweel onder alle independent films. Verwacht niet super hoog drama of acties die ervoor zorgen dat u uw veiligheidsgordel om uzelf wilt vastzetten. Het gaat om de relaties, de identiteiten en de historiciteiten die deze karakters dragen en vertegenwoordigen. Geniet van de schoonheid van hun wereld en ontdek hoe mensen die door de slavernij waren verplaatst, nooit opgeven en trots voortgaan met hun leven.
Vanaf 1 juni 2017 in de Nederlandse bioscopen.
Genre: Drama. Romantiek | Talen: Engels | Nederlandse Distributeur: Full Color Entertainment
All rights of this film and the pictures displayed are owned and reserved to the rightful owners.
Don’t forget to follow Humans of Film Amsterdam on social media.
